μήπως να επέστρεφα?- should I return?

still missing

Χρονου Φειδου λεγανε, κι ειχαν απολυτο δικιο.

Η ζωη μου εχει αλλαξει αρδην απο την τελευταια φορα που ειχα ενημερωσει το μπλογκακι μου κι αυτο σημαινε μετακομιση σε αλλη πολη, αλλαγη εργασιακου περιβαλλοντος και αυτο συνεπαγεται την αναλογη προσαρμογη.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ. Ειλικρινα. Το καθημερινο μου ωραριο ειναι τοσο γεματο που πραγματικα δεν προλαβαινω οχι μονο να γραψω, αλλα ουτε να ψωνισω απο το super market.

Θα επιστρεψω… καποια στιγμη… το ελπιζω… και το θελω…

επιστρεφω συντομα… Coming back soon…

Καλη χρονια σε ολους

ευχομαι το 2008 να ειναι ο πιο μαγικος προορισμος που ονειρευτηκε κανεις να ταξιδεψει.

Ταξιδια και πολλη δουλεια, (καθως και αλλαγη εργασιακου περιβαλλοντος) με κρατουν εδω κι αρκετο καιρο πολυ (μα παρα πολυ) απασχολημενο. Ευελπιστω πως εντος του προσεχους μηνος θα απελευθερωθω και θα ξαναασχοληθω με τη μαγειρικη (γιατι δεν εχω χρονο ουτε να μαγειρεψω) αλλα και με τις συνταγες μου…

Η Απλοχερια μιας Αδιαφορης Ταμπελιτσας

Θα αρχισω τη νεα season του blog μου, με μερικες κριτικες, καθως επισκεφτηκα αρκετα εστιατορια το τελευταιο διαστημα και στα περισσοτερα ειδα ανηρτημενη μια ταμπελιτσα που δοθηκε απο την Ευρωπαικη Ομοσπονδια Προωθησης του Ελληνικου Τουρισμου. Σπουδαια προσπαθεια και την επικροτω στο επακρο. Φτανει βεβαια η αποτιμηση της προτασεως να συναδει και με την πραγματικοτητα. Στην Ελλαδα του «εισαι ότι δηλωσεις» οπως ειχε πει καποτε ο μεγαλος Τσαρουχης, το μονο ευκολο ειναι να κρεμασεις τελικα μια ταμπελιτσα. Το να προτεινουμε καποια εστιατορια ως τα καλυτερα της Ελλαδας, θα πρεπει να ειναι μελετημενο σοβαρα καθως αυτο δεν υπεχει θεση διαφημισης αλλα προτασης. Οι προτεινοντες θα πρεπει να ειναι απολυτα βεβαιοι οτι αυτο το οποιο προτεινουν ειναι τεκμηριωμενο και θα ισχυει ακομη κι αν δεν υπηρχε αυτη η ταμπελιτσα.

Ξεκινω λοιπον με το εστιατοριο «Aρσανας» στη Νικητη Χαλκιδικης. Πολυδιαφημισμενο. Και εκ πρωτης οψεως καλοφτιαγμενο. Με ενα σχετικα ομορφα διακοσμημενο περιβαλλον. Αυτα ειναι τα καλα του. Γιατι το service ειναι επιεικως απαραδεκτο. Οι τιμες δυσθεωρητες για αυτο που τελικα προσφερει. Η ποιοτητα μετρια οπως την περιμενουμε στα περισσοτερα παραθαλασσια ταβερνακια. Επισκεφτηκαμε το συγκεκριμμενο εστιατοριο ενα βραδυ του Αυγουστου. Καθησαμε μονοι μας, χωρις να μας προυπαντησει κανεις, χωρις να μας χαιρετησει κανεις. Το τμημα του μαγαζιου μπροστα στην παραλια που εχει και ψηλα μοντερνα τραπεζια (τυπου food bar), ηταν αρκετα γεματο. Το υπολοιπο που ειναι στην αλλη πλευρα του δρομου ειχε ελαχιστες παρεες, δυο για την ακριβεια, η μια εκ των οποιων ειχε ηδη πληρωσει για να φυγει. Καθησαμε σε ενα τραπεζι και περιμεναμε να μας εξυπηρετησουν. Σε 2 λεπτα εμφανιστηκε ενας νεαρος με «βερμουδες» και t-shirt, μας αφησε τον καταλογο και εφυγε. Αφου μελετησαμε τον καταλογο και αποφασισαμε τι θα παρουμε, αφησαμε κατω τους καταλογους. Εμφανιζεται ξανα ο νεαρος και μας ρωτα τι θα πιουμε. Προτιμησαμε τελικα να πιουμε μπυρα καθως η νυχτα ηταν ζεστη και ειμασταν ολοι διψασμενοι. -Να παρω τους καταλογους ? μας ρωτα. -Θα παραγγειλουμε σε σας ? τον ρωτησα -Οχι. -Τοτε αφησε τους καταλογους μεχρι να ερθει καποιος να δωσουμε την παραγγελια μας. Σχεδον ειχα τελειωσει την μπυρα μου, και ειχα αρχισει να εκνευριζομαι. Σε ολο αυτο το διαστημα της αναμονης, ενας αλλος νεαρος με jeans και πουκαμισο καρω, πηγαινοερχοταν σε ολο το μαγαζι και εξεταζε το κινητο του τηλεφωνο, εστελνε sms μηνυματα, και καπνιζε και ενα τσιγαρακι. Δεν θα με ενοχλουσε διολου αν δεν υποψιαζομουν οτι αυτος ειναι ο σερβιτορος. Πραγματι μολις περασε απο μπροστα μας, τον ρωτησα αν θα ερθει κανεις να δωσουμε την παραγγελια μας. -Σε ενα λεπτο, απαντησε κι εφυγε να παει να μαζεψει πιατα απο το τραπεζι που ειχε φυγει λιγα λεπτα αφοτου κατσαμε εμεις.

Οφειλω να πω πως συγκρατηθηκα και περιμενα υπομονετικα μεχρι να ερθει. Οταν αποφασισε να ερθει, ρωτησα τι εχει απο φρεσκα ψαρια και μου απαντησε πως εχει μεινει μονο μαγιατικο και ξιφιας. Επιλεξαμε αυτα μαζι με καποια ορεκτικα και σαλατα και περιμεναμε. Η τιμη του κιλου ηταν στα 60 € και για τα 2 ειδη. Ουτε πολυ ακριβη αλλα ουτε και πολυ φτηνη. Ομως το αποτελεσμα δεν ηταν αξιο της τιμης του. Ενα μετριο πιατο, σερβιρισμενο με πατατες χωρις καποια ιδιαιτερη νοστιμια. Απλα ενα ψημενο φιλετο ψαριου. Οχι απο αυτα που απορεις πως τα καταφερνουν και φυσικα οχι απο αυτα που φωναζεις για να συγχαρεις τον μαγειρα. Οι σαλατες και τα ορεκτικα πραγματικα κοινοτυπες, και μαλλον απαιδευτες. Το βαλσαμικο (ακομη και αυτο το «τυπου) δεν το βαζουμε οπου ναναι επειδη το ανακαλυψαμε τελευταια σαν λαος και ειναι must. Με μπυρα και χωρις κατι ιδιαιτερο το κατα κεφαλην μεριδιο στο λογαριασμο ηταν περιπου στα 40 €. Για ενα εστιατοριο που θεωρειται καλο, η τιμη δεν ειναι κακη. Ομως απο το να θεωρειται καλο μεχρι το να ειναι, υπαρχει τελικα καποια αποσταση. Προσωπικα θα του αφαιρουσα το ταμπελακι που του εδωσαν απλοχερα (δεν ξερω καν ποιος ειναι σε θεση να τα μοιραζει) και θα συνιστουσα να αναθεωρησουν ειτε τις τιμες τους ειτε τα προιοντα τους. Επειδη ντρεπομαι για αυτο, δεν θα μεταφρασω το παρον post στα αγγλικα.

Μια καινουρια αρχη – A fresh new start

Θα ηθελα πολυ να μπορουσα να γραψω κατι ευχαριστο. Κατι ομορφο και χαρουμενο. Το μυαλο μου ειναι γεματο απο εικονες καταστροφης. Δεν μπορω να σκεφτω παρα καμμενη γη, καμμενους ανθρωπους, καμμενα σπιτια. Μετα απο ενα μεγαλο διαστημα αποχης θα ηθελα να ειμαι σε θεση να ξεκινησω με κατι διαφορετικο. Αλλοιμονο, μπορει εδω στη Βορεια Ελλαδα να μην εχει φτασει η καταστρεπτικη μανια της φωτιας αλλα πιστευω πως συμπασχουμε και αγωνιουμε ολοι το ιδιο για τη χωρα μας, για τους συνανθρωπους μας και για το μελλον μας. Ευχομαι συντομα να αλλαξουν πολλα πραγματα και καταστασεις ωστε να μη συμβει ποτε ξανα τετοια καταστροφη. Η ζωη ειναι πολυτιμη. Πρεπει ΟΛΟΙ ανεξαιρετως να σεβομαστε τη ζωη και τον τοπο μας. Ας κανουμε κατι ολοι μαζι. Χωρις να σκεφτομαστε το προσωπικο μας οφελος αλλα το κοινο καλο. Υπαρχουν παιδια που δεν θα δουνε πρασινο στον τοπο τους για πολλα χρονια. Δεν θα χαρουν αγκαλιες απο παπουδες και γιαγιαδες και δεν θα μαθουν ισως το φρικτο και μαρτυρικο τροπο που χαθηκαν. Ας ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ απο το ληθαργο της αδιαφοριας. Ας γινουμε επιτελους ενας λαος με ευαισθησιες και γνωση. Ας κανουμε μια καινουρια αρχη.

I would really like to be able to write something pleasant. Something nice and happy. My mind is full of pictures of disaster. I can’t but think of burnt land, burnt people, burnt houses. After a long period of absence, I wish I was able to start with something different. Though here in Northern Greece, the destructive mania of fire hasn’t reached us, I believe that we all sympathize and bleed for our country, our fellowmen and our future. I wish that lots will change soon so that we will never face such a catastrophe again. Life is precious. We ALL without exception should respect our land and our lives. Let’s do something about it. We shouldn’t be thinking of our personal gain but the common welfare. There are children that will not see any green around them for years. They will not be hugged by grandparents and they may never learn the horrible way they were lost. Let’s WAKE UP from the hibernation of indifference. Let’s become a nation with knowledge and sensibility. Let’s make a fresh new start.

Ραντεβου Το Φθινοπωρο – See you in Autumn

Ευχομαι σε ολους και ολες ενα υπεροχο καλοκαιρι, γεματο γευσεις, αρωματα, χρωματα και στιγμες που θα αποτυπωθουν στις μνημες μας και θα μας κρατουν συντροφια τις κρυες μερες και νυχτες του χειμωνα που θα ερθουν μετα. Οι επαγγελματικες μου υποχρεωσεις με κρατανε μακρια απο τις αγαπημενες μου ασχολιες και γι’αυτο θα τα ξαναπουμε το Σεπτεμβρη…

Αγγελικες Ταρτελετες με Κρεμα Μαστιχας και Σαλτσα Φραουλας – Angelic Tartelettes with Mastic Mousse and Strawberry Sauce

Εξ’αιτιας ενος προσφατου post αλλα και σχολιου που εκανε ο φιλος blogomagiros ηρθε και η εμπνευση του σημερινου κειμενου. Θα ηθελα να ξεκαθαρισω πως ειμαι θιασωτης της ιδεας πως ελληνικη κουζινα (συγχρονη και καταγεγραμμενη) δεν υπαρχει , τουλαχιστον οχι ετσι οπως την εννοουμε οι περισσοτεροι. Και για παραδειγμα να αναφερω πως ουτε ο μουσακας ουτε το παστιτσιο ουτε καν οι κεφτεδες ειναι ελληνικης προελευσης. Ιστορικα αναφερονται ολα οτι προερχονται κυριως απο την ευρυτερη Ανατολη (Περσια, Συρια, Λιβανο κ.α). Συμφωνα λοιπον με τους ιστορικους τα ιχνη για το ψωμι και η ζυμη για πιτες βρισκονται μεχρι τα χρονια της αρχαιας Αιγυπτου και των Φαραω. Οι αρτοποιοι των Φαραω ενσωματωναν ξηρους καρπους, φρουτα και μελι στη ζυμη του ψωμιου δημιουργωντας ετσι την πρωτογονη μορφη των σημερινων μας κεηκ. Οι ιστορικοι επισης αναφερουν πως οι αρχαιοι Ελληνες ηταν αυτοι που δημιουργησαν τη πρωτοτυπη ζυμη για πιτες. Βεβαια στα χρονια εκεινα η ζυμη ηταν απλα ενα μιγμα απο αλευρι και νερο, με το οποιο τυλιγαν το κρεας και το εψηναν ωστε να διατηρησει τους χυμους του και να μη στεγνωσει.Μετα την κατακτηση της Ελλαδας απο τους Ρωμαιους η συνταγη ταξιδεψε στη Ρωμη οπου με τη βοηθεια των ευπορων Ρωμαιων αρχισε να παιρνει κι αλλες πλουσιοτερες γευσεις απο διαφορα κρεατα αλλα και οστρακοειδη και ψαρια. Ετσι με τις κατακτησεις των Ρωμαιων εξαπλωθηκε η ζυμη σε πολλες χωρες που την προσαρμοσαν αναλογα με τα ηθη και τις παραδοσεις τους αλλα και τα γηγενη υλικα τους. Ετσι πηρα κι εγω την βασικη ζυμη για γλυκες ταρτες, την κρεμα μαστιχας του σεφ Νικολαου Σαραντου που ανακαλυψα στο βιβλιο Europe’s Master Chefs, προσθεσα και λιγες φρεσκες φραουλες και τη σαλτσα τους και να οι ταρτελετες φραουλας με κρεμα μαστιχας που θα ηθελα να τις αφιερωσω εξαιρετικα στα δυο αγγελουδια της Μαριλενας.Ελπιζω πως θα αρεσουν σε ολους οπως ακριβως αρεσαν και σε μενα.

200 γρ. φραουλες
50 γρ. κοπανισμενα αμυγδαλα
μερικα φυλλα μεντας
4 κ.σ. σαλτσα φραουλας
Για την μους μαστιχας
750 γρ. κρεμα γαλακτος
6 αυγα (χωριστα οι κροκοι απο τα ασπραδια)
250 γρ. ζαχαρη αχνη
100 ml λικερ μαστιχας
3 κ.σ. μαστιχα κοπανισμενη
Για τις ταρτελετες
250 γρ. αλευρι για ολες τις χρησεις
1 αυγο
30 γρ. αλευρι αμυγδαλου (σκονη)
150 γρ. βουτυρο (μαλακο)
80 γρ. αχνη ζαχαρη
1 πρεζα αλατι
Για τη σαλτσα φραουλας
200 γρ. φραουλες
300 γρ. νερο
1 καρπο βανιλιας
50 γρ. ζαχαρη

Ετοιμαζουμε τη σαλτσα φραουλας.Βαζουμε σε ενα κατσαρολακι το νερο και τις φραουλες μεχρι να παρουν μια βραση. Τα περναμε απο ενα στραγγιστηρι και τα βαζουμε ξανα σε ενα αλλο κατσαρολακι μεχρι να ξαναπαρουν μια βραση. Χαμηλωνουμε τη φωτια και τα αφηνουμε να σιγοβρασουν για 15 λεπτα. Ξυνουμε τη βανιλια με ενα μαχαιρακι και τη ριχνουμε στη σαλτσα μαζι με τα περιβλημα. Προσθετουμε τη ζαχαρη και αφηνουμε να κρυωσει.
Επειτα κανουμε τη ζυμη για τις ταρτελετες. Κοσκινιζουμε το αλευρι σε ενα παγκο και προσθετουμε το αλατι. Προσθετουμε και το βουτυρο και με τα ακροδαχτυλα κανουμε μια ζυμη σαν απο ψιχουλα. Κανουμε ενα πηγαδακι στη μεση και προσθετουμε τη ζαχαρη και το αλευρι αμυγδαλου. Προσθετουμε επειτα και το αυγο και συνεχιζουμε να δουλευουμε τη ζυμη με τον ιδιο τροπο. Τη φορμαρουμε σε σχημα μπαλας την τυλιγουμε σε μεμβρανη και τη βαζουμε στο ψυγειο να ξεκουραστει για 2-3 ωρες το λιγοτερο.
Ανοιγουμε τη ζυμε σε φυλλο και την απλωνουμε στα ειδικα ταψακια για ταρτες που εχουμε αλειψει με λιγο βουτυρο πρωτα. Κανουμε τρυπες με ενα πηρουνι στη ζυμη και μετα καλυπτουμε με λαδοκολλα. Ριχνουμε απο πανω λιγο ρυζι ή ξερα φασολια για να μη φουσκωσει η ζυμη μας και τα ψηνουμε σε προθερμασμενο φουρνο στους 180 C. για περιπου 20 λεπτα. Αφαιρουμε το χαρτι και ξαναψηνουμε για αλλα 5-6 λεπτα. Τις βγαζουμε απο το φουρνο και τις αφηνουμε να κρυωσουν πανω σε μια σχαρα.
Ετοιμαζουμε την κρεμα μαστιχας. Χτυπαμε την κρεμα γαλακτος σε σαντιγυ. Ξεχωριστα χτυπαμε τους κροκους των αυγων με 100 γρ. ζαχαρης μεχρι να ασπρισουν. Σε ενα αλλο μπωλ χτυπαμε τα ασπραδια με την υπολοιπη ζαχαρη μεχρι να γινουν μια σφιχτη μαρεγκα. Ενσωματωνουμε απαλα την σαντιγυ με τη μαρεγκα και τους κροκους και προσεκτικα προσθετουμε το λικερ και τη σκονη μαστιχας. Τη βαζουμε στο ψυγειο για 3 ωρες το λιγοτερο.
Οταν κρυωσουν οι ταρτελετες, τις γεμιζουμε με την κρεμα μαστιχας, προσθετουμε τις φραουλες που εχουμε καθαρισει και κοψει σε φετες, πασπαλιζουμε με αμυγδαλα κοπανισμενα και με 1 κουταλια σαλτσα φραουλας. Στολιζουμε με μερικα φυλλα μεντας και σερβιρουμε.

———————

200 gr. strawberries
50 gr. chopped almonds
sprigs of fresh mint leaves
4 tbs strawberry sauce
For the mastic mousse
750 ml cream
6 eggs separated
250 gr confectioner’s sugar
100 ml mastic liquer
3 tbs mastic powder
For the tartelettes
250 gr all-purpose flour
1 egg
30 gr almond flour
150 gr soft butter
80 gr confectioner’s sugar
1 pinch of salt
For the strawberry sauce
200 gr strawberries
1 vanilla bean
300 gr. water
50 gr. sugar

To prepare the strawberries sauce, combine the water and fruits in a saucepan and bring to a boil. Pass through a sieve into another pan and bring it back to a boil. Lower the heat and let simmer carefully for 15 min. Scrape the pulp out of the vanilla bean and add both the pulp and husk of the bean in the sauce. Add the sugar and let it cool.
To prepare the tartelette crust, sift the flour on a working area and add the salt in the middle.
Then add the butter and make a crumble with the dough, using the tips of your fingers. Make a hole in the middle and add the confectioner’s sugar and almond flour. Then add the egg, working the dough the same way. Make a ball with it and put it in plastic wrap. Refrigerate for at least 2 to 3 hours.
Roll your dough and place it in greased molds. Make little holes with a fork. Cover with pieces of baking paper covered with some weight, such as rice or dried beans. Cook in a preheated oven at 180 C for about 20 min. Remove the paper and continue cooking for 5 to 6 min. more. Remove from the oven and let cool on a cooling rack.
To prepare the mastic mousse, whip the cream. Then beat the egg yolks with 100 gr. of the sugar until foamy. Separately beat the egg whites with the remaining sugar into a stiffy meringue. Gently combine the whipped cream, egg yolks mixture and meringue, then smoothly fold the mastic liquer and powder in the mousse. Refrigerate for at least 3 hours.
When the tartelettes are cold, fill them with the mastic mousse, add the sliced strawberries and almonds and pour some red fruit sauce over them. Garnish with some fresh mint leaves and serve. Kali Oreksi.

Η Απολαυστικη Σαλατα της Στερησης – The Delectable Salad of Deprival

Υπαρχουν στιγμες στη ζωη μας που χρειαζομαστε απομονωση. Μια εκουσια μοναξια κι απομακρυνση για να δουμε καλυτερα αυτα που συνηθως βλεπουμε με την ακρη του ματιου μας καθημερινα, αλλα δεν εχουμε τον χρονο ή την πολυτελεια να αφουγκραστουμε τι σημαινουν για μας αυτα που μας συμβαινουν. Οπως ειπα σε παλαιοτερο post μου ενας προσφατος χωρισμος με επανεφερε στην πραγματικοτητα. Εχασα την αυτοπεποιθηση μου. Την αυτοεκτιμηση μου. Ευτυχως δεν μετανιωσα. Αλλα πληγωθηκα. Εψαξα αμεσα να αναπληρωσω το κενο. Ματαια. Ποτε δεν αναπληρωνεται κατι που εχει δικη του ταυτοτητα και χαρακτηρα. Οι σχεσεις μας με τους ανθρωπους ειναι ολες μοναδικες και με δικη τους ταυτοτητα η καθε μια. Ποτε δεν συμπεριφερομαστε ιδια καθως τα παντα εξαρτωνται κι απο το δευτερο προσωπο σε καθε σχεση. Τιποτε δεν ειναι ιδιο. Δεν δεχεται νορμες και κανονες που θα οδηγησουν σε ενα αισιο αποτελεσμα. Παρ’ολα αυτα καθε φορα αναζητουμε τον ερωτα σε ενα νεο προσωπο υποσχομενοι στον εαυτο μας να κανει πιο προσεκτικες κινησεις και λιγοτερα λαθη. Τελικα κανεις δεν τηρει αυτη την υποσχεση. Ακριβως επειδη αγαπουμε τον εαυτο μας περισσοτερο και φυσικα επειδη δεν μπορουμε να δουμε με τα ματια του αλλου, αφηνομαστε σε ολες εκεινες τις μικροχαρές που στερουμαστε οταν αναζητουμε εραστες ή συντροφους. Το φαγητο ειναι μια απο αυτες. Δεν το εντασσω βεβαια στις μικροχαρές. Το φαγητο ειναι η μοναδικη αγαπη που δεν ζητα τιποτε σε ανταλλαγμα. Σου δινει ηδονες, χαρές, ικανοποίηση και μονο αν δεν εισαι προσεκτικος μερικα παραπανισια κιλα. Ναι υπηρξα απροσεκτος. Ενεδωσα ποικιλες φορες σε ταψια με λιωμενα τυρια και ασπρες σαλτσες, σε μακαροναδες που ξεχειλιζαν απο χαβιαρια, καπνιστους σολομους και τρουφες. Και τα κιλα αισιως εφτασαν τα 104. Δεν με ενιαζε. Ουτε καν το ειχα προσεξει. Κανεις μα κανεις δεν μου ειπε ποτε οτι παχυνα. Ψεμματα. Ο μοναδικος ανθρωπος που μου το ειπε ηταν ο φιλος μου ο S. απο το Αμστερνταμ οταν ηρθε περυσι τα Χριστουγεννα. Και τοτε για πρωτη φορα το καταλαβα. Ειχα αφεθει στην ρουτινα και στην καθημερινοτητα. Ειχα βρει διεξοδο στο μαγειρεμα και στο φαγητο. Ετσι ξεκινησα την διαιτα. Ιανουαριος του 2006. Ως τον Μάιο ειχα χασει 14 κιλα. κι ως τον Σεπτεμβριο ειχα βαλει αλλα 5. Ξανα διαιτα. Ως τις αρχες Δεκεμβριου ειχα χασει 3 κιλα. Μετα τα Χριστουγεννα τα ειχα ξαναπαρει. Και τοτε γραφτηκα στο γυμναστηριο. Ευτυχως εχω γυμναστρια τη Zήνα (ξερετε αυτη την τηλεοπτικη πολεμιστρια με τις ιαχες και τα θανατηφορα μπουτια και “στηθια”)που με εβαλε κατω και μου αλλαξε τα φωτα στη γυμναστικη και στις ασκησεις. Σημερα εχω χασει 8 κιλα (ειμαι στα 87 -για να μη κανετε τις πραξεις) αλλα εχω κατεβει 4 ολοκληρα μεγεθη και φοραω μετα απο πολλα χρονια ξανα κολλητα t-shirts τρεντυ παντελονια και τα μεγεθη που εχουν στα νεανικα μαγαζια που γραφουν XL ειναι οντως XL και μου ειναι πια φαρδια. Το λεω γιατι τα Χριστουγεννα ειχα παρει ενα ωραιο πουκαμισο σε αυτο το μεγεθος αλλα οταν πηγα να το φορεσω νομισα πως ελειπε το μισο μπροστινο. Οχι μονο δεν κουμπωνε αλλα δεν εφτανε καν το κουμπι κοντα στην κουμποτρυπα. Σημερα αυτο το πουκαμισο δεν το φοραω γιατι μου ειναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ και χαιρομαι παρα πολυ γιαυτο. Μεσα σε ολη αυτη τη στερημενη διατροφη (στερημενη απο γκουρμεδιαρικες γευσεις και απολαυσεις) εχω καποιες στιγμες που παραδιδομαι σε καποιους πειρασμους. Μια τετοια στιγμη ειναι κι αυτη με τη σαλατα που δινω παρακατω. Ευκολη πεντανοστιμη ,ιδιαιτερη και πραγματικη λιχουδια. Ταιριαζει σε ψητα κρεατα και ψαρια αλλα και μονη της αντι δειπνου.

1 δεματακι ροκα
3 ντοματες
1 κ.γ. μουσταρδα
1 κ.γ μελι
2 κ.σ. ελαιολαδο
αλατι και πιπερι (αναλογα με τις γευστικες σας επιθυμιες)
μερικα φυλλα φρεσκου βασιλικου
μερικα φυλλα φρεσκιας ριγανης
2 κ.σ. κουκουναρια
2 κ.σ. ηλιοσπορα
ξυσμα απο ενα λεμονι (ή λάιμ)
2 κ.σ. κεφαλοτυρι τριμμενο

Ζεσταινουμε ελαφρα το μελι για να αραιωσει και το ανακατευουμε με τη μουσταρδα και το ελαιολαδο.
Κοβουμε τη ροκα με τα χερια και τη βαζουμε σε ενα μπωλ για σαλατα. Κοβουμε απο πανω τις ντοματες, και προσθετουμε τους ξηρους καρπους , τα αρωματικα φυλλα και το ξυσμα λεμονιου. Πασπαλιζουμε με το τριμμενο κεφαλοτυρι και αλατοπιπερωνουμε. Στο τελος ριχνουμε τη σαλτσα (dressing) και σερβιρουμε.

————————-

There are certain times in our lives that we need some solitude. A willful loneliness and remotion in order to have a better look at what we can regularly see with the tip of our eyes, but we don’t have the time or luxury to perceive what the things that happen to us really mean. As mentioned in an older post of mine, a recent separation brought me back to reality. I lost my self confidence. My self esteem. Fortunately I haven’t regretted it. But it hurt. I searched to fill the void straightaway. In vane. You can never replace something that has its own identity and character. Our relationships with people are unique and have their own identity. We never behave the same since everything depends upon the second person in the relationship as well. Nothing is the same. You can not follow norms and rules that will lead to a pleasant result. Yet, we seek love in a new face while promising to ourselves that we will be more careful and make less mistakes. Finally nobody holds to that promise. Precisely because we love our self more and since we can never look through the other person’s eyes, we surrender to all those little pleasures that we deprive from when we are searching for lovers or partners. Food is one of those. Not a minor pleasure though. Food is the only love that wants nothing in return. It gives you pleasure, satisfaction, joy and only if you are careless some extra weight. Yes I have been careless. I yielded quite a lot of times in dishes full with melted cheese and white creamy sauces and pasta with caviar, smoked salmon and truffles. Then I got 104 kg. I didn’t care. I hadn’t even noticed. No one ever told me I was fat. That’s a lie. The only person who told me so, was S. when he had visited me last Christmas from Amsterdam. Then it struck me. I was deep in routine and prosaism. I had found a way out in cooking and eating. So I got on a diet. January 2006. By May I had lost 14 kg. By September I had gained 5 more. Back on a diet. By December I had lost 3 kg. that I gained back after Christmas. Then I enrolled to a gym. Luckily for me I got «Xena» as trainer that she really beats me with exercises and training. Today I have lost 8 kg (I am 87 now – so you don’t have to calculate) but I am 4 sizes down and I am able to wear tight t-shirts, trendy pants and I can fit in sizes that say XL and are really XL. Last Christmas I had bought a shirt that was XL in size, but when I tried to put it on I thought that half of the front part was missing. Not only it was small but i couldn’t even get the buttonhole close to the button. Today I am not wearing this shirt since it is TOO big for me and I am thrilled. During all this deprival (from gourmet delicacies) there have been certain moments that I surrender to temptation. One of these moments is the salad I describe here. Easy to prepare, unique and a real delicacy. It can accompany barbecued fish or meat but can stand on its own as supper as well.

1 bunch of rocket
3 tomatoes
1 tsp mustard
1 tsp honey
2 tbs olive oil
salt and pepper (to taste)
some fresh basil leaves
some fresh oregano leaves
2 tbs pine nuts
2 tbs sunflower nuts
zest of 1 lemon (or lime)
2 tbs grated kefalotiri or parmezzano

Heat the honey for a little while to thin it. Mix well with the mustard and olive oil.
Cut the rocket by hand, cut slices of tomatoes on top, add the dried nuts, aromatic herbs and lemon zest. Sprinkle with the grated cheese, salt and pepper. Pour the sauce over and serve. Kali Oreksi.

à la Grecque à l’amour – Σοκολατενια Φιλετα Μοσχαρισια σε Μιλφειγ Πατατας και Πρασινου Μηλου με Σαλτσα Σκορδου – Veal fillets with Chocolate and Garlic Sauce on a bed of Potatoes and Green Apples

Παει καιρος που ενα φευγαλεο βλεμμα κοντοσταθηκε κι εμεινε πανω σου. Δεν το καταλαβα αμεσως. Αυτο που με ελκυε να σε κοιταζω ηταν σχετικα ξεπερασμενο. Το θυμηθηκα ανασυροντας απο τη μνημη μου εφηβικες αναμνησεις γεματες φοβους, ανασφαλειες, αποριες και ενοχες. Οταν ερωτευτηκα για πρωτη φορα, η αισθηση της αθωοτητας χαθηκε μονομιας απο μεσα μου. Τη θεση της πηρε η επιθυμια της σαρκας, η απολαυση χωρις το απαραιτητο συναισθημα, και η ικανοποιηση που τις περισσοτερες φορες ηταν εγωιστικη και εγωπαθης. Οταν για πρωτη φορα, ξυπνησα μες στη νυχτα, σκεφτομενος αποκλειστικα εσενα και τον τροπο που θα σε πλησιασω για να σε γνωρισω, αντιληφθηκα οτι εχω μια δευτερη υποσταση μεσα μου, που μπορει και δρα ανεξελεγκτα και ανεξαρτητα απο τις επιθυμιες μου και τις σκεψεις μου. Εχω, κυριολεκτικα, χασει τον υπνο μου πλεον. Κι αυτο γιατι, προφανως, οι ωρες της μερας δεν μου φτανουν, για να σε σκεφτομαι. Και σε σκεφτομαι, ακομη κι οταν αποκαμωμενος προσπαθω να ξεκουραστω. Βλεποντας σε, ειδα τα ωραιοτερα ματια που με κοιταξαν ποτε. Το χαμογελο σου ξεκλειδωσε καταχωνιασμενες στεναχωριες, και τις πεταξε μακρια. Η παρουσια σου κατελυσε καθε επιφυλαξη μου και με απογειωσε. Με ξαναγυρισες πισω, στην εποχη που η απειρια και η συστολη, ηταν κυριαρχα συναισθηματα. Tο μυαλο μου θολωνει οταν ειμαι διπλα σου. Τα χερια μου ιδρωνουν. Οι λεξεις και οι σκεψεις μεταμορφωνονται σε ηλιθια χαμογελα. Οι ερωτησεις μενουν μετεωρες και οι απαντησεις ερχονται αφου φυγω απο την ακτινα δρασης σου. Η καρδια μου ανεξελεγκτη χτυπα τα τυμπανα του πολεμου. Το κορμι μου αντιδρα αμεσα οταν βρισκομαι κοντα σου. Η μερα μου ξεκινα και τελειωνει με σενα. Το πιο γλυκο κρασι ονειρευομαι να το γευτω απο τα χειλη σου. Το πιο ομορφο δακρυ μου θα κυλησει απο τα ματια μου οταν με φιλησεις για πρωτη φορα. Θα το κρατησω για να θυμαμαι τη στιγμη. Αιωνια. Στα γκριζα ματια σου αντικρυζω το πιο πολυχρωμο θεαμα. Ζαλιζομαι στη θεα σου. Μεθαω απο την παρουσια σου. Δεν εχω την παραμικρη διαθεση να κανω κατι αλλο εκτος απο το να σε σκεφτομαι. Τραγουδω αυτα που θελω να σου ψιθυρισω. Πλαθω αποκυηματα με ολες τις πιθανες εξελιξεις. Θελω τοσο πολυ να σε αγγιξω. Απαλα. Σαν πολυτιμη πορσελανη. Σαν ανεκτιμητο θησαυρο. Θελω να χαθω στην πλανη σου. Να περιπλανηθω στο κορμι σου. Με παθος. Θελω να σου δωσω επιθυμιες και αναμνησεις. Θελω να μαγειρεψω για σενα κατι μοναδικο. Περιμενω την απαντηση σου…

2 φιλετα μοσχαρισια
4 κ.σ. σαλτσα rote grutze ( coulis κοκκινων φρουτων σε ειδικευμενα καταστηματα)
1 κ.σ. μουσταρδα Dijon
1 κ.γ. ξυδι βαλσαμικο
1 φλ. ζωμος κρεατος
1 φλ. δυνατο καφε εσπρεσο
1/4 κ.γ. σοκολατα κουβερτουρα λιωμενη
2 κ.σ. βουτυρο
2 σκ. σκορδο λιωμενες
1 κλωναρι θυμαρι
1 κ.σ. ανθη ριγανης
1 δαφνοφυλλο
2 κ.σ. ελαιολαδο
1/2 φλ. κρεμα γαλακτος
1/2 κ.γ. κολιανδρο σε σκονη
Αλατι και πιπερι
2 μηλα
400 γρ. πατατες
φυλλα μαιντανου
1/2 κ.σ. χυμο λεμονιου

Βαζουμε τα αρωματικα βοτανα με το σκορδο, το ελαιολαδο και 2 κ.σ. νερο σε αλουμινοχαρτο και ψηνουμε στους 100 C για 2,5 ωρες. Επειτα τα βαζουμε σε ενα μπωλ και ενσωματωνουμε την κρεμα γαλακτος στο μιγμα. Αλατοπιπερωνουμε και αφηνουμε στην ακρη διατηρωντας τη σαλτσα μας ζεστη.
Αλειφουμε τα φιλετα με τη σαλτσα rote grutze και τη μουσταρδα και τα ψηνουμε στη σχαρα στους 200 C για 4 λεπτα. Επειτα τα βαζουμε σε ενα ταψακι και τα περιχυνουμε με τον καφε, την σοκολατα το βουτυρο και το ζωμο. Πασπαλιζουμε με τον κολιανδρο, αλατοπιπερωνουμε, σκεπαζουμε το ταψακι και ψηνουμε στους 180 C για 20 λεπτα.
Κοβουμε τις πατατες σε πολυ λεπτες ροδελες (σαν chips). Βαζουμε ενα φυλλο μαιντανου στο κεντρο μιας ροδελας και κολλαμε μια αλλη απο πανω. Συνιστω να χρησιμοποιησετε το ειδικο εργαλειο «μαντολινο» που μπορει να ρυθμιστει και να κοψει πραγματικα πολυ λεπτες σχεδον διάφανες τις ροδελες πατατας. Τηγανιζουμε σε καυτο λαδι προσεχοντας να μη ξεκολλησουν οι ροδελες μεταξυ τους.
Κοβουμε το καθε μηλο σε πολυ λεπτες φετες. Περιχυνουμε με το βαλσαμικο και το χυμο λεμονιου και στρωνουμε τις φετες σαν βενταλια σε 2 πιατα. Απο πανω βαζουμε τις τηγανισμενες ροδελες πατατας. Στο κεντρο καθε πιατου τοποθετουμε τα φιλετα, περιχυνουμε με τη σαλτσα σκορδου και σερβιρουμε.

——————-

It’s been quite a while that I accidentally glanced at you. I wasn’t aware of that immediately. What attracted me to look at you was quite dead as a dodo. I pulled up memories from my adolescence filled with fear, insecurity, wondering and guilt. When I first fell in love the feeling of innocence was miraculously lost at once. It was replaced by the desire of flesh, the pleasure without the essential feeling, and the satisfaction, which most of the times, is egotistical and self-absorbed. When, for the first time, I woke up in the middle of the night, thinking exclusively of you and the ways to approach you and meet you, I realized that I have a second inner me, that acts uncontrollably and independently from my desires and thoughts. I have literally lost my sleep. And that is obviously because the hours of the day are not enough for my thinking of you. And I think of you constantly, even when though exhausted I am trying to rest. When I looked at you, I saw the most beautiful eyes that ever laid eyes upon me. Your smile unlocked hidden sorrows and threw them away. Your presence melted every inhibition of mine and swept me off my feet. You turned me back to the era where inexperience and contraction were mastering my feelings. My mind blurs when I am around you. My palms are sweating. Words and thoughts transform into silly smiles. Questions hover blank and answers are coming when I am away from your field of action. My heart beats the drums of war. My body reacts immediately when I come close to you. My day starts and ends with you. I dream of drinking the sweetest wine from your own lips. My most precious tear will roll down when you will kiss me for the very first time. I will cherish the moment by holding on to it. Eternally. The most colorful view is in your gray eyes. Your presence dazes me. I get drunk just by looking at you. I have no intention of doing anything rather than think of you. I sing what I want to whisper to you. I romance all possible outcomes. I want to touch you. Softly. Like a precious piece of porcelain. Like a priceless piece of treasure. I want to get lost in you. To wander on your body. Passionately. I wan to give you memories and desires. I want to cook something unique for you.

2 veal fillets
4 tbs rote grutze sauce (coulis of red fruits in special shops)
1 tbs Dijon mustard
1 tsp balsamic vinegar
1 cup meat stock
1 cup strong espresso coffee
1/4 tsp bitter chocolate melted
2 garlic cloves squashed
2 tbs butter
1 sprig thyme
1 tbs oregano flowers
2 tbs olive oil
1/2 cup milk cream
1/2 tsp coriander ground
Salt and pepper to taste
2 green apples
500 gr. potatoes
parsley leaves
1/2 tbs lemon juice

Place the aromatic herbs, garlic, olive oil and 2 tbs of water in aluminum foil, wrap and bake at 100 C. for 2,5 hours. Put them in a bowl and fold in the milk cream. Salt and pepper and keep warm.
Baste the fillets with the rote grutze sauce and mustard and grill them at 200 C. for 4 minutes. Then put them in an oven dish , pour over them the coffee, chocolate, butter and meat stock. Sprinkle with salt, pepper and coriander, cover the dish and bake at 180 C. for 20 minutes.
Cut the potatoes in very thin slices. Place a parsley leaf at the center of a slice then use another slice to cover the first one. Deep fry the «sandwiched» potatoes being careful not to let them go apart.
Cut each apple in very thin slices. Pour the balsamic and lemon juice over and place them like a fan on 2 plates. Put the deep fried potato slices on top. At the center of each plate place the veal fillet, pour the garlic sauce over and serve. Kali oreksi

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας…»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις απανωτές επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία, άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ’ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

• ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

• ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

• ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

• ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

• ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.